Langs de Atlantische kust naar La Mazière

[Pablo:]  We ontbijten weer heerlijk bij de Auberge des Fontaines des Bretons. Ditmaal beiden met een boek erbij, want 'De stamhouder' heeft mij helemaal gegrepen.  Ondanks de last aan mijn rechterknie ben ik vastberaden er het beste van te maken en toch te gaan fietsen. Ik smeer de Voltaren-crème goed in en doe de gisteren aangeschafte knieband aan om de volgende etappe zo goed mogelijk tegemoet te gaan. We zijn nog geen 5 minuten op weg of we constateren beiden dat het heerlijk voelt om weer te fietsen. Het is overigens een beetje bewolkt en wat koeler vandaag: uitstekend fietsweer.   De route neemt ons mee langs mooie groene paden tussen bramenstruiken en weilanden met koeien. We stoppen om er een paar van te proeven (de bramen), en zien het landschap langzaam veranderen in ruigere duinen waar ook minder verkeer langskomt.  In een klein vissersdorpje op 25 km zien we een oesterkwekerij met daaraan vastgekoppeld een restaurantje waar je 9 oesters, een citroentaartje

Deze morgen is de knie van Pablo nog niet wat ie moet zijn. We besluiten daarom een rustdag in te lassen: we blijven een dag langer in ons hotel (Auberge la Fontaine aux Bretons) en we gaan dus niet fietsen. We nemen ons voor om van de nood een deugd te maken, en de dag te gebruiken om fietskleren te wassen, te lezen en uit te rusten. Na het heerlijke ontbijt gaan we echter eerst lopend naar Pornic: daar kopen we voltaren-crème en een steunkous voor de knie van Pablo. Aan de haven drinken we een kop koffie, en daarna kunnen we de alom lonkende oesters en mosselen niet weerstaan. Aan het einde van de lunch is het havenbassin, dat bij onze aankomst praktisch leeg was, al weer aardig gevuld met wassend water.  Teruggekomen bij het hotel gaan we zwemmen in het zwembad, en daarna vleien we ons neer op het terras van het hotel. We besluiten het 'menu du chef' te nemen, dat ons zeer goed bevalt. De bijkomende wijnen daarentegen zijn niet erg bijzonder. Na een laatste kop koffi

Vandaag nemen we geen ontbijt in het hotel, want we willen graag meer zien van Nantes. We gaan dus naar buiten, naar het centrum, voor een kop koffie en een croissant.  Als we fietsend weer langs 'ons' restaurant La Cigale rijden, zien we dat veel mensen daar staan te wachten en omhoog kijken. Het is bijna elf uur, dus er zal wel iets 'klokkerigs' te beleven zijn.   Om 11 uur precies gaat er inderdaad een houten doos open, en ontvouwt zich een systeem met raders en slijptollen, waar rook en harde muziek uitkomt. Het is een bijzonder en indrukwekkend schouwspel, heel anders dan de traditionele klokken met preutse Tiroler mannetjes en vrouwtjes. Vervolgens komt een in rood kostuum gehulde man te voorschijn, die met een stok zwaait. Voor de gelegenheid laat hij ook posters vallen met de tekst 'Où est Steve?'.  De mevrouw van de Cigale haalt die posters meteen weg, maar het is een goed moment om het verhaal van Steve te vertellen. Steven Canico (24) was op 21