Dag 5 - Zaterdag 3 augustus: naar de Atlantische oceaan, en een knie die zorgen baart
Vandaag nemen we geen ontbijt in het hotel, want we willen graag meer zien van Nantes. We gaan dus naar buiten, naar het centrum, voor een kop koffie en een croissant.
Als we fietsend weer langs 'ons' restaurant La Cigale rijden, zien we dat veel mensen daar staan te wachten en omhoog kijken. Het is bijna elf uur, dus er zal wel iets 'klokkerigs' te beleven zijn.
Om 11 uur precies gaat er inderdaad een houten doos open, en ontvouwt zich een systeem met raders en slijptollen, waar rook en harde muziek uitkomt. Het is een bijzonder en indrukwekkend schouwspel, heel anders dan de traditionele klokken met preutse Tiroler mannetjes en vrouwtjes. Vervolgens komt een in rood kostuum gehulde man te voorschijn, die met een stok zwaait. Voor de gelegenheid laat hij ook posters vallen met de tekst 'Où est Steve?'.
De mevrouw van de Cigale haalt die posters meteen weg, maar het is een goed moment om het verhaal van Steve te vertellen. Steven Canico (24) was op 21 juni 2019 aanwezig bij een 'Fête de la Musique', op de Wilsonkade in Nantes. Rond 4h00 's morgens kwam de politie de feestgangers vragen om te muziek uit te doen (het is niet duidelijk waarom dat nodig was, want de bunker waar het feest plaatsvond stond eenzaam op een industrieterrein).
De muziek werd uitgedaan, maar de feestgangers waren het er niet mee eens en jouwden de politie uit. Die voelde zich bedreigd, en gebruikte traangas. Daardoor brak er paniek uit, mensen stoven weg, en sommigen vielen in het water, waaronder Steve. De meeste mensen die in het water waren gevallen konden door de hulpdiensten uit het water worden gehaald, maar Steve werd lange tijd niet gevonden. Tot afgelopen maandag, toen zijn lijk uit de Loire werd opgediept.
Wie is er schuldig aan de dood van Steve? Vele mensen vinden dat de politie disproportioneel geweld gebruikt heeft, en dat zij dus verantwoordelijk is. De politie en premier Philippe vinden echter dat er niets onoorbaars is gebeurd. Pablo en ik raken geïnteresseerd in de materie, lezen verhalen in de krant en op internet (o.a. van hulpverleners en feestgangers), en krijgen de indruk, prima facie natuurlijk, dat de franse overheid hier veel beter had kunnen reageren: de politie door tijdens het feest meer afstand te houden, niet meteen hard in te grijpen en traangas te gebruiken, en de autoriteiten in Parijs door aan te geven dat het politieoptreden niet top was, en dat er lering uit getrokken zou worden. Vergelijk de reactie van de Amsterdamse overheid na het disproportionele politie-optreden bij de festiviteiten in Amsterdam voor de wedstrijd Ajax-Juventus.
Na een croissant met amandelen gaan we weer fietsen. We komen langs de Wilsonkade en zien de plek waar het bewuste muziekfeest op 21 juni heeft plaatsgevonden. We zien ook de plek waar Steve in het water is gevallen. Een triest gevoel overvalt ons: 24 jaar jong was Steve, met nog een heel leven voor zich. Enorm verdrietig dat hij dan zo moest dood gaan. Wat kunnen wij nog doen? Niet veel, constateren we; we besluiten extra van onze vakantie te genieten, als hommage aan Steve en aan het leven.
We trappen dus verder, richting de Atlantische kust. Het lijkt erop dat de routemaker van de Vélodyssée elke confrontatie met auto's wilde vermijden en daardoor rare kronkelingen in de weg heeft aangebracht. Sommigen halen we eruit, dan schiet het iets meer op.
In Bouguenais drinken we een Orangina, en daarna hobbelen we verder, in 35 klein nulletje C (Freek de Jonge, De Mars). Na een kleine 10 km zien we in Pellerin weer een café, met mooi uitzicht op de Loire. We twijfelen of we zo snel na het eerste café weer mogen stoppen, maar we besluiten te doen also het vakantie is en strijken neer op het heerlijke terras. Daar hebben we app-contact met Carlien, die op het vliegveld van Girona wacht op de bus naar Perpignan. Het is een ingewikkeld traject dat ze moet afleggen om bij haar vriendinnen te komen, maar gelukkig beziet ze het van de positieve kant, als een manier om nieuwe ervaringen op te doen.
In rap tempo gaan we langs het kanaal van de lage Loire naar het westen. In Paimboeuf nemen we een laatste versnapering (een nogal kustmatige granita) voor we bij de Atlantische kust komen, en dan gaan we via een nieuwe weg - die ons 5 km reistijd doet besparen! - naar St Brevin. De hangbrug bij St. Nazaire is natuurlijk een mooie plek voor een fotoshoot van de mooiste jongeman van Nederland (en Spanje, Warwick en Parijs).
Bij St. Brevin zien we de Atlantische oceaan. We vieren het met een (te grote) bak friet en een lokaal biertje/cola. Pablo zegt dat hij behoorlijke last heeft van zijn knie. We besluiten toch naar Pornic te rijden, en daar de balans op te maken.
Bij de naam Pornic denkt u als lezer waarschijnlijk aan iets goedkoops, maar niets is minder waar: dit dorpje blijkt het Bilthoven (of Wassenaar, Bloemendaal, Laren zo u wilt) van de Atlantische kust. Schitterende huizen, een leuk haventje en chique restaurants lachen ons toe als wij hier rond acht uur aan komen rijden.
We banen ons een weg door de avondmarkt, en gaan dan op ons hotel af. Dat blijkt nog een half uur fietsen, en Pablo heeft het zwaar met zijn knie. We maken ons een beetje zorgen: als we zo meteen iets willen eten, moeten we dan weer helemaal terug, op en neer, naar Pornic?
Gelukkig doet het hotel al onze zorgen vergeten: het blijkt een oude hoeve, met een grote moestuin en een eigen bio-restaurantje. Wat een feest!
We nemen een snelle koude douche, en laten ons verwennen door het aardige personeel, dat ons foie-gras, zeeduivel, kaas en tiramisu voorschotelt. Pablo vraagt hoe ik indertijd mijn school/studie/werk heb geregeld, en we hebben een mooi gesprek over mogelijkheden en keuzes.
Zeer tevreden gaan we slapen. Morgen bekijken we de situatie met Pablo's knie.
Statistieken:
Nantes-Pornic
Afgelegde afstand: 89,59 km
Reistijd: 5h34
Gemiddelde snelheid: 16 km/h
Topsnelheid: 42 km/h
Als we fietsend weer langs 'ons' restaurant La Cigale rijden, zien we dat veel mensen daar staan te wachten en omhoog kijken. Het is bijna elf uur, dus er zal wel iets 'klokkerigs' te beleven zijn.
Om 11 uur precies gaat er inderdaad een houten doos open, en ontvouwt zich een systeem met raders en slijptollen, waar rook en harde muziek uitkomt. Het is een bijzonder en indrukwekkend schouwspel, heel anders dan de traditionele klokken met preutse Tiroler mannetjes en vrouwtjes. Vervolgens komt een in rood kostuum gehulde man te voorschijn, die met een stok zwaait. Voor de gelegenheid laat hij ook posters vallen met de tekst 'Où est Steve?'.
De mevrouw van de Cigale haalt die posters meteen weg, maar het is een goed moment om het verhaal van Steve te vertellen. Steven Canico (24) was op 21 juni 2019 aanwezig bij een 'Fête de la Musique', op de Wilsonkade in Nantes. Rond 4h00 's morgens kwam de politie de feestgangers vragen om te muziek uit te doen (het is niet duidelijk waarom dat nodig was, want de bunker waar het feest plaatsvond stond eenzaam op een industrieterrein).
De muziek werd uitgedaan, maar de feestgangers waren het er niet mee eens en jouwden de politie uit. Die voelde zich bedreigd, en gebruikte traangas. Daardoor brak er paniek uit, mensen stoven weg, en sommigen vielen in het water, waaronder Steve. De meeste mensen die in het water waren gevallen konden door de hulpdiensten uit het water worden gehaald, maar Steve werd lange tijd niet gevonden. Tot afgelopen maandag, toen zijn lijk uit de Loire werd opgediept.
Wie is er schuldig aan de dood van Steve? Vele mensen vinden dat de politie disproportioneel geweld gebruikt heeft, en dat zij dus verantwoordelijk is. De politie en premier Philippe vinden echter dat er niets onoorbaars is gebeurd. Pablo en ik raken geïnteresseerd in de materie, lezen verhalen in de krant en op internet (o.a. van hulpverleners en feestgangers), en krijgen de indruk, prima facie natuurlijk, dat de franse overheid hier veel beter had kunnen reageren: de politie door tijdens het feest meer afstand te houden, niet meteen hard in te grijpen en traangas te gebruiken, en de autoriteiten in Parijs door aan te geven dat het politieoptreden niet top was, en dat er lering uit getrokken zou worden. Vergelijk de reactie van de Amsterdamse overheid na het disproportionele politie-optreden bij de festiviteiten in Amsterdam voor de wedstrijd Ajax-Juventus.
Na een croissant met amandelen gaan we weer fietsen. We komen langs de Wilsonkade en zien de plek waar het bewuste muziekfeest op 21 juni heeft plaatsgevonden. We zien ook de plek waar Steve in het water is gevallen. Een triest gevoel overvalt ons: 24 jaar jong was Steve, met nog een heel leven voor zich. Enorm verdrietig dat hij dan zo moest dood gaan. Wat kunnen wij nog doen? Niet veel, constateren we; we besluiten extra van onze vakantie te genieten, als hommage aan Steve en aan het leven.
We trappen dus verder, richting de Atlantische kust. Het lijkt erop dat de routemaker van de Vélodyssée elke confrontatie met auto's wilde vermijden en daardoor rare kronkelingen in de weg heeft aangebracht. Sommigen halen we eruit, dan schiet het iets meer op.
In Bouguenais drinken we een Orangina, en daarna hobbelen we verder, in 35 klein nulletje C (Freek de Jonge, De Mars). Na een kleine 10 km zien we in Pellerin weer een café, met mooi uitzicht op de Loire. We twijfelen of we zo snel na het eerste café weer mogen stoppen, maar we besluiten te doen also het vakantie is en strijken neer op het heerlijke terras. Daar hebben we app-contact met Carlien, die op het vliegveld van Girona wacht op de bus naar Perpignan. Het is een ingewikkeld traject dat ze moet afleggen om bij haar vriendinnen te komen, maar gelukkig beziet ze het van de positieve kant, als een manier om nieuwe ervaringen op te doen.
In rap tempo gaan we langs het kanaal van de lage Loire naar het westen. In Paimboeuf nemen we een laatste versnapering (een nogal kustmatige granita) voor we bij de Atlantische kust komen, en dan gaan we via een nieuwe weg - die ons 5 km reistijd doet besparen! - naar St Brevin. De hangbrug bij St. Nazaire is natuurlijk een mooie plek voor een fotoshoot van de mooiste jongeman van Nederland (en Spanje, Warwick en Parijs).
Bij St. Brevin zien we de Atlantische oceaan. We vieren het met een (te grote) bak friet en een lokaal biertje/cola. Pablo zegt dat hij behoorlijke last heeft van zijn knie. We besluiten toch naar Pornic te rijden, en daar de balans op te maken.
Bij de naam Pornic denkt u als lezer waarschijnlijk aan iets goedkoops, maar niets is minder waar: dit dorpje blijkt het Bilthoven (of Wassenaar, Bloemendaal, Laren zo u wilt) van de Atlantische kust. Schitterende huizen, een leuk haventje en chique restaurants lachen ons toe als wij hier rond acht uur aan komen rijden.
We banen ons een weg door de avondmarkt, en gaan dan op ons hotel af. Dat blijkt nog een half uur fietsen, en Pablo heeft het zwaar met zijn knie. We maken ons een beetje zorgen: als we zo meteen iets willen eten, moeten we dan weer helemaal terug, op en neer, naar Pornic?
Gelukkig doet het hotel al onze zorgen vergeten: het blijkt een oude hoeve, met een grote moestuin en een eigen bio-restaurantje. Wat een feest!
We nemen een snelle koude douche, en laten ons verwennen door het aardige personeel, dat ons foie-gras, zeeduivel, kaas en tiramisu voorschotelt. Pablo vraagt hoe ik indertijd mijn school/studie/werk heb geregeld, en we hebben een mooi gesprek over mogelijkheden en keuzes.
Zeer tevreden gaan we slapen. Morgen bekijken we de situatie met Pablo's knie.
Statistieken:
Nantes-Pornic
Afgelegde afstand: 89,59 km
Reistijd: 5h34
Gemiddelde snelheid: 16 km/h
Topsnelheid: 42 km/h
Reacties
Een reactie posten